Μετάβαση στο περιεχόμενο

Γεώργιος Θεοχάρης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γεώργιος Θεοχάρης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1758
Καστοριά
Θάνατος1843
Λειψία
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταέμπορος
δεδομένα
Για άλλα πρόσωπα με το όνομα Γεώργιος Θεοχάρης, δείτε: Γεώργιος Θεοχάρης (αποσαφήνιση).

Ο Γεώργιος Θεοχάρης του Ιωάννου (1758 - 1843) γεννήθηκε στην Καστοριά και έδρασε ως έμπορος στη Βιέννη της Αυστρίας και, μετά την εξορία του από τα εδάφη της Αψβουργικής Μοναρχίας, στη Λειψία. Συγκαταλέγεται στους συντρόφους του Ρήγα Φεραίου.

Βιογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε γερμανικές πηγές αναφέρεται, ως τόπος καταγωγής του η Καστοριά της Μακεδονίας.[1] Το 1786 είχε παντρευτεί τη ρωμαιοκαθολική και Αυστριακή υπήκοο Άννα Σπίγκελ με την οποία είχε αποκτήσει τρία παιδιά: τον Δημήτριο, τον Νικόλαο και την Αικατερίνη.[2] Το 1786 είχε μυηθεί στην τεκτονική στοά «Balduin zur Linde» της Λειψίας, φθάνοντας μάλιστα αργότερα στο Βαθμό του Διδασκάλου.[3] Οι μυστικές και στενές σχέσεις του με τον Ρήγα αποκαλύφθηκαν κατά την ανάκριση από μια επιστολή, που του έστειλε ο Ρήγας από την Τεργέστη και στην οποία υπογράφεται υπαρχηγός της ομάδος Βιέννης. Υποστήριξε χρηματικώς, διακαώς και ποικιλοτρόπως και διά των σχέσεών του με το εξωτερικό την έκδοση και την κυκλοφορία της επαναστατικής προκηρύξεως του Ρήγα.[4] Στα τέλη του 1797, μετά την αποκάλυψη των επαναστατικών σχεδίων του Ρήγα, ο Θεοχάρης και άλλοι Έλληνες που συνδέονταν με τον Βελεστινλή, συνελήφθηκαν από την αυστριακή αστυνομία στη Βιέννη. Το 1798, ο Θεοχάρης και οι αδελφοί Μαρκίδες Πούλιου (τυπογράφοι και επίσης σύντροφοι του Ρήγα) δεν παραδόθηκαν στους Οθωμανούς, όπως ο Ρήγας και κάποιοι σύντροφοί του, αλλά, όντας υπήκοοι της Αψβουργικής Αυτοκρατορίας, εξορίσθηκαν από τα εδάφη της. Ο Θεοχάρης επιχείρησε τότε μαζί με τον Γεώργιο Μάρκου (ή Μαρκίδη Πούλιου) να εγκατασταθεί στη Λειψία. Οι αρχές της πόλης, ειδοποιημένες από την αυστριακή αστυνομία, τους αρνήθηκαν την εγκατάσταση. Ο Θεοχάρης κατέθεσε αργότερα το αίτημά του για δεύτερη φορά, επικαλούμενος ως εγγυητές πλούσιους εμπόρους και τραπεζίτες της Λειψίας, οι οποίοι, όπως και εκείνος ήταν μέλη της στοάς «Balduin». Το αίτημά του έγινε δεκτό.[5] Εγκαταστάθηκε στην πόλη ως έμπορος και αναδείχτηκε γρήγορα σε σημαντικό μέλος της εκεί ελληνικής κοινότητας, διαδραματίζοντας καίριο ρόλο στα κοινά. Διατήρησε σχέσεις με τους έλληνες εμπόρους της Βιέννης, ειδικότερα με τον Αλέξανδρο Βασιλείου, στενό φίλο και συνεργάτη του Αδαμάντιου Κοραή.[6] Έζησε στη Λειψία μέχρι τον θάνατό του. Μετά τον ερχομό του Όθωνα στην Ελλάδα ο Θεοχάρης διατέλεσε πρώτος πρόξενος του ελληνικού κράτους στην Σαξονία το 1834 μέχρι το 1843. Επίσης είχε ανακηρυχθεί Ἱππότης του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος του Σωτήρος, του παλαιότερου Τάγματος Αριστείας του νεοσύστατου ελληνικού κρατους.[7]

Υποσημειώσεις-Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Βασίλειος Ν. Μακρίδης, «Ο οικογενειακός τάφος του Γεωργίου Θεοχάρη, συντρόφου του Ρήγα, στη Λειψία»,Ο Ερανιστής, τομ.28(2011),σελ.369
  2. ↑ Βασίλειος Ν. Μακρίδης, «Ο οικογενειακός τάφος του Γεωργίου Θεοχάρη, συντρόφου του Ρήγα, στη Λειψία»,Ο Ερανιστής, τομ.28(2011),σελ.368
  3. ↑ Ίλια Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister, Ο τεκτονισμός στην ελληνική κοινωνία και γραμματεία του 18ου αιώνα. Οι γερμανικές μαρτυρίες, Αθήνα: Περίπλους, 2010, σ. 219-220 και passim.
  4. ↑ Κωνσταντίνος Άμαντος, Ανέκδοτα έγγραφα περί Ρήγα Βελεστινλή. σ.159 (πανεπιστημιακές παραδόσεις), 1932 Β΄έκδ.
  5. ↑ Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister, Ίλια (2019-09-30). «Λογοκρισία και επανάσταση: Η φημολογούμενη έκδοση της Νέας Πολιτικής Διοικήσεως στη Λιψία». The Gleaner 29: 173. doi:10.12681/er.21064. ISSN 2241-164X. http://dx.doi.org/10.12681/er.21064. 
  6. ↑ Κοραής, Αδαμάντιος (1964–1984). Αλληλογραφία. Αθήνα: Ο.Μ.Ε.Δ. σελ. τ. 2, σ. 403 και 412. 
  7. ↑ Βασίλειος Ν. Μακρίδης, «Ο οικογενειακός τάφος του Γεωργίου Θεοχάρη, συντρόφου του Ρήγα, στη Λειψία»,Ο Ερανιστής, τομ.28(2011),σελ.370

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Κρέμος, Γεώργιος. Επιστολαί και ηθική στιχουργία Α.Κ. Βυζαντίου. Λειψία, 1870, σσ. XV-XVI.
  • Γούδας, Αναστάσιος. Βίοι παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών. Τόμοι Β΄και Γ΄. Αθήνα, 1870.
  • Θεοφίλου, Γεώργιος. Βιογραφία Ρήγα Φεραίου. Αθήνα, 1896.
  • Woodhouse, Christopher M. (1997). Ρήγας Βελεστινλής, ο πρωτομάρτυρας της Ελληνικής Επανάστασης. Αθήνα: Εκδόσεις Παπαδήμα. ISBN 960-206-434-X. 
  • Λάιος, Γεώργιος. «Οι αδελφοί Πούλιου, ο Γεώργιος Θεοχάρης και άλλοι σύντροφοι του Ρήγα (ανέκδοτα έγγραφα από τα Αρχεία της Βιέννης)». Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος 12 (1957-1958), σ. 202-270.
  • Βασίλειος Ν. Μακρίδης, «Ο οικογενειακός τάφος του Γεωργίου Θεοχάρη, συντρόφου του Ρήγα, στη Λειψία», Ο Ερανιστής, 28 (2011), σ. 368-375[1]
  • Ίλια Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister, Ο τεκτονισμός στην ελληνική κοινωνία και γραμματεία του 18ου αιώνα. Οι γερμανικές μαρτυρίες, Αθήνα: Περίπλους, 2010.
  • Ίλια Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister, «Λογοκρισία και επανάσταση: η φημολογούμενη έκδοση της Νέας Πολιτικῆς Διοικήσεως στη Λιψία», Ο Ερανιστής 29 (2016), σ. 173-198.[2]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γεώργιος_Θεοχάρης&oldid=9949493"